Vandaag stond in de NRC dit artikel over de slechte beveiliging van het landelijke EPD waar zorgverleners, en via hen de patiënten, straks verplicht aan mee moeten doen als het allemaal doorgaat.
Uit het artikel blijkt maar weer eens dat niet alles wat je digitaal maakt, er op vooruit gaat. In het geval van de toegang tot het EPD gaat een en ander zelfs geweldig achteruit: de auteur benadrukt dat sommige dingen, zodra ze in het EPD beland zijn, waarschijnlijk nooit meer volledig uit het digitale data-universum te verwijderen zullen zijn. Dat is ernstig: vergankelijkheid is een groot goed en dat geldt op ieder gebied dat ik kan bedenken, van het modieuze tot en met het juridische.
Hebt u weleens getekend voor een thuisbezorgd pakket? Tegenwoordig gebeurt dat niet meer op papier, maar op een soort van digitale organizer. Weet u waar die digitale, en dus printbare, versie van uw handtekening zoal kan worden geprint, ge-upload of gedownload? En weet u wanneer die digitale handtekening sterft? Misschien heeft ie op backup-schijven wel het eeuwige leven? Het lijkt mij een typisch geval waarin je maar beter je niet-schrijf-hand kunt gebruiken voor een krabbel.
Sommige dingen moeten we niet digitaal willen doen, omdat ze er dan helemaal niet op vooruit gaan. Dat geldt voor het maken van een olieverfschilderij en het tekenen van een eenvoudig ontvangstbewijs, maar ook voor het verlenen van persoonlijke hulp en het toegankelijk maken van gegevens daarover.
Wie er ook gaat regeren straks, ik hoop dat ze bereid zijn te onderkennen dat massale computer-koppelingen en beheer(s)baarheid van gegevens ipso facto met elkaar in tegenspraak zijn. JT
Psychiatrie onder de loep 